Brudny zlew

Dawno temu, pewna blogerka znana z zamiłowania do minimalizmu, ładnych kadrów i wyważonych wpisów, pokazała na swoim Instagramie zlew, w którym piętrzyły się brudne naczynia. Jejku! Zepsuła tym zdjęciem Internet. Fanki normalnie oszalały, że one też mają taki zlew i w ogóle jak fajnie, że ona pokazuje coś normalnego. Pod wpisem znalazła się rekordowa liczba serduszek i komentarzy. I tak się wtedy zastanawiałam, skoro te normalne wpisy mają takie zasięgi, to czemu 95% treści na Instagramie jest taka wymuskana? Chcesz mieć serduszka i lajki? Pokaż swoje brudy…. albo napisz o tym, czego nie ogarniasz :).

Niestety nie jestem w stanie odpisać na wszystkie komentarze pod poprzednim postem. To znaczy jestem w stanie, ale albo nowy poniedziałkowy wpis albo indywidualne odpowiedzi. Domyślam się, że jednak wolicie wpis, który jest niemal w całości odpowiedzią na Wasze komentarze.

Moje dwa ulubione, to te autorstwa Magdaleny. W moim wpisie faktycznie bardziej chodziło o to, że ‘nie ogarniam’ niż o to, że ‘nie ogarniam, pomocy!’. Trochę już się pogodziłam z tym, że tak samo jak osoby, które ciągle się spóźniają, ja nie będę drugą Nigellą. Co nie znaczy, że Wasze rady nie dały mi do myślenia. Faktycznie. Są osoby, które kupują co chwila nowe notesy i terminarze z nadzieją, że oto zaczną ogarniać. Ja tak kupuję książki kucharskie. Chyba faktycznie zbyt usilnie staram się wdrażać przeróżne techniki organizacji do kuchni. Za dużo, za bardzo, zbyt skomplikowanie. Z pewnością wiele rad wezmę sobie do serca i pomyślę, jak to wszystko uprościć. Tylko parku maszynowego nie oddam. Wbrew pozorom nowych maszyn nie kupuję z nadzieją, że oto skończyły się moje problemy z tym co na obiad. Każdy nowy sprzęt jest dobrze przemyślany, ma konkretne zastosowanie i jest używany. Tylko wyciskarka do soków nie. To luksusowy model, które w sklepie kosztuje ponad 300 funtów, a ktoś sprzedawał za 20, więc same rozumiecie… 

Podoba mi się rada Gackowej (którą zainspirowałam do nowego wpisu na blogu klik) aby zwiększyć nieznacznie repertuar dań, które jedzą wszyscy i za bardzo nie wydziwiać (Agato, tak przy okazji to warto byłoby przypomnieć czytelniczkom Głowiznę!). No i tak jak napisała Magdalena, nie wszystko czemu poświęca się mnóstwo uwagi, rozwija się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. To mnie zaskoczyło i dało do myślenia. Nie zgadzam się z Krystyną, która nie lubi pracy zdalnej. Różne tryby pracy mają swoje wady i zalety.  Mnie osobiście praca zdalna daje więcej pozytywów niż negatywów, ale faktycznie muszę znaleźć zastępstwo dla moich obowiązkowych spacerów z czasów Oxfordu. Za to wyobraź sobie Krystyno, że ja wstaję o szóstej po to aby spokojnie wypić sobie kawę w ciszy i….. przy okazji przejrzeć telefon i tak jak piszesz, patrzę głównie na głupoty. A mogłabym w tym czasie pomachać nóżką. To faktycznie trzeba zmienić. No i pudełka. Jak jadę do biura to w dalszym ciągu zabieram jedzenie w pudełkach, ale głównie śniadanie, bo teraz firma stawia mi lancz więc motywacja jakby mniejsza. Ale nie da się ukryć, że więcej czasu w domu to i mniej pudełek.

Dziękuję, już nie anonimowej, Marii za poprzedni komentarz, który był inspiracją do tego wpisu. Marzena za to dała mi nadzieję, że i ja kiedyś będę miała szafę z ubraniami, zrobionymi własnoręcznie. Chociaż szycie dla małych Pimposhek nieco spowalnia to faktycznie, nie muszę się nigdzie spieszyć. Zgadzam się też z Ewą, że przecież każdy ma problemy i nie każdy lubi się z nimi obnosić. Im więcej doświadczenia życiowego nabieram, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że nawet najpiękniejsi, najbogatsi i najbardziej wypływowi ludzie na świecie mają baboki, które ich męczą. Od dłuższego czasu staram się pisać na blogu tak, aby było głównie pozytywnie a może nawet cukierkowo. To antidotum na całe zło tego świata, które wylewa się z mediów. To oczywiście nie oznacza, że nie mam swoich baboków. 

No i nie byłabym sobą, gdybym nie wywołała do tablicy apelu o więcej pokory. Tego nigdy nie rozumiałam i raczej nigdy nie zrozumiem. Oczywiście, że zdaję sobie sprawę, że los jest przewrotny. Dziś nie mam problemów, jutro mogę mieć ich całe mnóstwo. Ale co ma do tego pokora? Że jeśli nie będę się za bardzo wychylać z moją zajebistością, to zmniejszam prawdopodobieńtwo, że jutro będę miała wypadek i stracę nogę? Wątpię. Zresztą z jedną nogą też będę zajebista. 

Co do rzekomego wirusa na blogu to niestety nie wiem co się dzieje. Mój służbowy komputer, który jest bardzo czuły na takie afery nie ma z moim blogiem żadnego problemu. Ale pogadam z moimi opiekunami bloga.

Na koniec zajawka nowych płaszczyków dla małych Pimposhek. Premiera za kilka tygodni, bo mam nadzieję być w fajnej miejscówce na sesję fotograficzną. 

Życzę Wam miłego tygodnia! 

Dodałam przycisk z lajkiem. Można go nacisnąć i dać mi znać, że ‘jestem’, ‘przeczytałam’, ‘dobra robota’, ‘fajnie, że jesteś’, ‘doceniam to, że piszesz’. Dla mnie jest to znak, że ktoś tam po tej drugiej stronie jest i czyta. Umawiamy się, że naciśnięcie tego przycisku nie oznacza, że koniecznie zgadzacie się z treścią wpisu, ok?