Żeby zawsze się chciało

Jest niedziela wieczór. Jon usypia małe Pimposhki a ja dokańczam post abyście mogli go sobie poczytać w poniedziałek. Za nami niesamowicie pracowity weekend. W zasadzie nie miałam ani chwili wytchnienia. Dwa dni zostały pochłonięte przez malowanie buduaru. W zeszły weekend pomalowaliśmy sufit ale pokój pozostał w zasadzie nietknięty bo jeszcze teściowa spała u nas w czwartek. Teraz poszliśmy na całość. Zdemontowaliśmy roletę oraz klamkę w drzwiach, pocięliśmy wykładzinę aby łatwo było pomalować listwy podłogowe. Wczoraj malowaliśmy ściany (dwie warstwy), dzisiaj całą stolarkę i kaloryfer. Została nam jeszcze tapeta, może uda mi się ją przykleić jutro w przerwie na lancz. Jestem padnięta ale szczęśliwa bo jeszcze chwila i zacznę skręcać meble. Że też nam się to wszystko chciało… 

Obejrzałam sobie niedawno rozmowę Martyny Wojciechowskiej z Elżbietą Dzikowską (klik) i mnie natchnęło. 

Pamiętam jak byłam na studiach i na tablicy koło dziekanatu pojawiło się ogłoszenie, że szukają koordynatora badań ankietowych. Jak się zgłosiłam to moi koledzy się śmiali, ale mi się chciało. Ta praca okazała się niesamowitą przygodą i katapultą do mojej zawodowej kariery. Dość powiedzieć, że rok później o tą praktykę zabijali się już niemal wszyscy na roku. Po pierwszym roku studiów chciało mi się jechać w wakacje do pracy w Londynie a kraj tak mi się spodobał, że jak skończyłam licencjat w Warszawie to chciałam tam wyjechać na studia magisterskie. Owszem, miałam sponsorów w postaci rodziców ale to ja pilnowałam wszystkich formalności – uczyłam się i zdałam test z języka, wypełniłam wszystkie wnioski, zabukowałam bilety itd. Chciało mi się. Chociaż pamiętam jak pierwszej nocy po przyjeździe leżałam w łóżku w akademiku, nie mogłam zasnąć i zastanawiałam się co ja najlepszego zrobiłam. Ale to te studia i praca po studiach zaprowadziła mnie do mojego męża, do dzieci, do Oxfordu. 

Mija właśnie miesiąc od naszej przeprowadzki do DAD. Wielokrotnie już usłyszałam, że mamy piękny dom. Przez siedem lat mieszkaliśmy w MAD i nie usłyszałam tego ani razu…. Szczerze to bardzo długo nie chciało mi się ruszać z MAD. Najpierw parę lat urządzaliśmy dom pod siebie, a potem chciałam się tym nacieszyć. Długo nie chciałam przyjąć do wiadomości, że MAD za bardzo się skurczył. Przeprowadzka mnie przerażała. Tak naprawdę to brak miejsca do szycia wreszcie mnie z MAD wygonił. No ale jak już mi się zachciało to… mamy taki cudowny DAD. 

Podczas przerwy świątecznej odgraciliśmy dom i przygotowaliśmy go do sprzedaży. To była ciężka fizyczna praca w momencie, kiedy cały kraj leniuchował oglądając Kevina samego w domu. Potem przez trzy miesiące żyliśmy w ciągłym napięciu bo mieliśmy wizyty od potencjalnych kupców. Potem szukanie domu, formalności związane ze złożeniem oferty, stos papierów do wypełnienia, wieczory spędzane na pakowaniu, szukanie firmy przewozowej, stres związany z wymianą kontraktów, w końcu przeprowadzka, formalności związane ze zmianą adresu……. 8 miesięcy życia mocno podporządkowane zmianie adresu. Nie każdemu się chce. 

A przecież nie po to się przeprowadziliśmy aby spocząć na laurach. Od miesiąca ciężko pracujemy aby ten nasz nowy dom urządzić po swojemu. Rozmowy z fachowcami, organizowanie wycen, przesyłek, zamawianie próbek, milion decyzji, logistyka remontowa, wreszcie fizyczna praca. Chce się…. W zeszłym tygodniu w sobotę byliśmy w kinie, dzieci były u dziadków. Wróciliśmy do domu około 18:00. W niedzielę rano mieliśmy zacząć malowanie buduaru. Aby sobie ułatwić sprawę jeszcze tego wieczoru wynieśliśmy z garażu wałki, pędzle, taśmę malarską itd. Przestawiliśmy łóżko, zrobiliśmy plan od czego zaczniemy w niedzielę rano zanim wrócą dzieciaki. Bo nam się chciało. 

I tak słuchając Pani Dzikowskiej pomyślałam sobie, że odkąd pamiętam to mi się chce. Taka się już urodziłam ale dopiero chyba zdałam sobie sprawę jaki to niesamowity dar. To, że mi się chce jest dla mnie tak naturalne jak oddychanie. Jest mnóstwo ludzi na świecie, którzy tego nie mają. Niektórzy chodzą na terapie i kursy, czytają poradniki aby to mieć, aby to w sobie rozwinąć a ja to mam, ot tak. Tak jak inni rodzą się z pięknym głosem, absolutnym słuchem, talentem malarskim, pięknymi włosami albo oczami tak ja urodziłam się i mi się chce. I tak, należę do tych dziwnych optymistycznych ludzi, którzy ewangelizują, że ‘wystarczy tylko chcieć i można wszystko’. Jak mam myśleć inaczej, skoro w moim życiu tak właśnie jest? I tak, są osoby, które mówią, że to bzdura, że głupoty, że tak nie ma i wstyd tak innym wmawiać. Ale teraz wiem, że Ci ludzie po prostu tego nie mają, nie czują, nie rozumieją. Tak samo jak ja nie mogę pojąć, jak można tak zwyczajnie otworzyć usta i zacząć pięknie śpiewać. 

I cytując Panią Dzikowską ‘współczuję tym, którym się nie chce’. 

Tego życzę Wam na nadchodzący tydzień. Niech Wam się chce!