Bye bye MAD część 1

Dzisiejszy wpis jest jednak pozytywny! Biorąc pod uwagę moje nieprzeciętne zdolności marketingowe w mediach społecznościowych nie sądzę aby byli tu jacyś nowi czytelnicy 😉 ale przypomnę, że MAD to Mały Angielski Domek, który kupiliśmy na początku 2014 roku. MAD ma mniej więcej 72 metry kwadratowe, na dole jest salon połączony z jadalnią oraz kuchnia. U góry są trzy sypialnie, w tym słynny pokój-pudełko oraz łazienka z jedyną toaletą w domu. Mamy też niewielki ogród z Mostkiem Kapitańskim, a z przodu domu trzy miejsca parkingowe co jest absolutnym luksusem. Długo opierałam się przeprowadzce bo dobrze mi w naszym MAD ale nie da się ukryć, że już z niego wyrośliśmy. Jedna toaleta na cztery osoby to jednak mało, dokucza mi brak miejsca na bębnową suszarkę do prania no i fajnie by było mieć jakiś własny, cichy kąt na biuro/szycie. 

Decyzja o sprzedaży MAD zapadła na jesieni 2020 roku, mniej więcej wtedy kiedy z powodu przeciągającej się sytuacji pandemicznej większość narodu zaczęła się rozglądać za większym lokum. Podczas przerwy świątecznej przygotowaliśmy dom do sprzedaży. Przede wszystkim odgraciliśmy dom, pozbyliśmy się większości dużych plastikowych zabawek dziecięcych, wynieśliśmy rodzinne albumy i książki do wynajętej skrytki. Z szaf powyciągaliśmy walizki i zamiast nich schowaliśmy tam rzeczy, które zazwyczaj (z powodu braku miejsca) trzymamy na widoku czyli deska do prasowania, żelazko, osuszacz powietrza, maszyna do szycia itd. Podmalowałam też lekko framugi i poręcz przy schodach, wykonaliśmy kilka małych napraw. Na przykład kiedyś naszej Pani Annie podczas sprzątania ułamała się klamka od jednego z okien. I tak żyliśmy z tą ułamaną klamką chyba z rok albo półtora. A okazało się, że wymiana takiej klamki to koszt 8 funtów i 20 minut samodzielnej roboty. Muszę przyznać, że już po tym odgraceniu zrobiło się w MAD bardzo przyjemnie i od stycznia mieszka nam się w nim dużo lepiej :). Bonus dla nas.

Jeszcze przed świętami zaprosiliśmy do nas agenta nieruchomości, tego samego, który nam sprzedał MAD. Zasugerował cenę za dom, która nam pasowała. Spytałam się, czy trudno będzie ten dom sprzedać, powiedział, że nie. Porozmawialiśmy też z naszym doradcą finansowym (który również pomógł nam kupić MAD) aby sprawdzić czy aby na pewno będzie nas stać na coś większego i czy przeprowadzka ma finansowy sens. Zaraz po świętach przyjechał do nas fotograf przysłany przez agencję aby zrobić fotki. Zdjęcia miały być po południu a rano spadł śnieg! Na szczęście do 13:00 śniegu już nie było. W połowie stycznia MAD trafił na rynek. 

Zaczęły się ‘widzenia’. Widzenia są upierdliwe bo trzeba wyjść z domu (a przez epidemię oznacza to wyjście z domu i w zasadzie siedzenie w aucie) a do tego przestawić drugie auto no i zostawić porządek w domu. W styczniu mieliśmy kilka widzeń i jedną ofertę od tzw. inwestora czyli kogoś, kto chce kupić nieruchomość na wynajem. Zaproponowali nam jednak śmiesznie niską ofertę więc z ulgą odmówiliśmy. Oczywiście gdyby nam zaproponowali cenę do przyjęcia to musielibyśmy ją przyjąć ale mając wybór nie chcielibyśmy aby dom trafił na wynajem, także ze względu na naszych sąsiadów. Cały luty w zasadzie nie było żadnych widzeń i zaczęliśmy się martwić. Porozmawiałam z agentem a on w sumie jedyne co zaproponował to obniżenie ceny. Stwierdziliśmy, że na to jeszcze za wcześnie. W połowie marca mieliśmy dwie kolejne wizyty. Daliśmy agentowi miesiąc wypowiedzenia zgodnie z kontraktem bo postanowiliśmy, że chcemy wystawić z inną agencją. Nie, nie dlatego, że nasz agent źle pracował. Otóż w UK w zasadzie wszyscy szukają nieruchomości przez portal rightmove.com, gdybyśmy wystawili dom z innym agentem to nasz MAD wróciłby na początek listy i dzięki temu mielibyśmy więcej wyświetleń. 

No ale odkąd daliśmy agentowi wypowiedzenie to nagle potencjalni kupcy zaczęli walić do nas drzwiami i oknami. Nie wiem, czy nagle agent ‘spiął pupę’ czy po prostu rynek się ruszył bo wiosna, bo zaczęto znosić obostrzenia, bo świat stał się odrobinę piękniejszy. Mieliśmy po trzy, cztery wizyty tygodniowo. W końcu pojawiła się oferta, która była sensowna ale w dalszym ciągu poniżej naszych oczekiwań. Oferta przyszła w czwartek, wyszliśmy z kontrofertą, oni z kolejną ale w dalszym ciągu to nie było to. W sobotę mieliśmy kolejną wizytę, po dwóch godzinach dostaliśmy ofertę, która nawet nieco przewyższała naszą oczekiwaną cenę! Bingo! Od razu ją zaakceptowaliśmy. W poniedziałek agent sprawdził papiery nabywczyni (tak, MAD kupiła kobieta mniej więcej w naszym wieku, ale raczej tupotu nowych małych stópek w MAD nie będzie) i oferta została formalnie zaakceptowana, na trzy dni przed datą wycofania MAD z rynku. Oznaczało to, że wreszcie mogliśmy zacząć szukać naszego DAD (dla przypomnienia Duży Angielski Dom). 

Muszę przyznać, że proces sprzedaży domu (do tego momentu) okazał się bardziej stresujący niż się spodziewałam, a do tego szalenie emocjonalny (czego w ogóle się nie spodziewałam!). Po pierwsze wszyscy znajomi, sąsiedzi i rodzina cały czas nam mówili, że dom sprzeda się raz dwa bo taki ładny, bo to super dom startowy, bo cena przystępna itd. To się nie sprawdziło. Jeśli chodzi o potencjalnych kupców to mieliśmy zaskakująco mało takich młodych par myślących o założeniu rodziny (jak my 7 lat temu). Być może dlatego, że to przecież młodzi ludzie najbardziej ekonomicznie ucierpieli przez pandemię. Każdą wizytę i brak oferty przeżywałam niczym odrzucona przez chłopaka nastolatka ‘Ah czemu nikt nie chce kupić mojego ślicznego domu???!!!!!’ 

Mieliśmy panią po pięćdziesiątce, której dom bardzo się podobał ale czekała na pieniądze ze sprawy rozwodowej, mówiąc, że jak tylko dostanie pieniądze to złoży ofertę. Nie złożyła, kupiła inny dom. Była młoda para, dom również bardzo się podobał, mieli umówić się na drugie widzenie ale… kupili inny dom. Wreszcie było małżeństwo, które przyjechało ‘na zwiady’ przed formalną wizytą z agentem i zastało mnie przed domem czyszczącą podjazd myjką ciśnieniową. Miło sobie pogawędziliśmy, opowiedziałam o okolicy, sąsiadach itd. Przyjechali obejrzeć dom, śliczny, cudowny! ale… kupili inny. Te uczucia totalnie mnie zaskoczyły bo choć bardzo lubię nasz MAD to jednak nie jestem z niego jakoś szczególnie dumna, nie wertuję magazynów wnętrzarskich, nie ulepszam go co chwila, nie poświęcam mu aż tyle czasu, energii czy pieniędzy ile potrafią niektórzy. Dodatkowo nie byliśmy w jakiejś podbramkowej sytuacji, że musimy ten dom szybko sprzedać. Nie zmieniliśmy pracy, nie mamy trojaczków w drodze, dzieci nie idą do nowej szkoły od września, nie lało nam się na głowę, nie czekał na nas wymarzony dom, który chcieliśmy kupić jak najszybciej. Pomimo tego, każdy brak oferty mocno przeżywałam. Patrząc z perspektywy czasu powinniśmy ten dom wystawić na sprzedaż w kwietniu, a nie w styczniu. Wtedy chyba faktycznie sprzedałby się w mgnieniu oka. 

No ale nie ma co biadolić. Jakby nie było, MAD sprzedaliśmy w krócej niż trzy miesiące i za cenę, która nas jak najbardziej satysfakcjonuje. A teraz małe wspominki. Kiedy kupiliśmy MAD to skopiowałam sobie zdjęcia domu ze strony agenta nieruchomości. Teraz mam też nasze profesjonalne zdjęcia (kto wie, może to był nawet ten sam fotograf?) i oto co się zmieniło w MAD przez ostatnie 7 lat. Jeśli to nie jest zawsze jasne (nasze zewnętrzne zdjęcia były robione w niemal ekstremalnych warunkach pogodowych) to zdjęcia ‘przed’ są u góry a ‘po’ poniżej.

A co teraz? Po zaakceptowaniu i formalnym potwierdzeniu oferty w zeszły poniedziałek zaczęliśmy szukać DAD i w piątek DAD kupiliśmy! Znajduje się on 7 minut spacerem od MAD, ale okolica to jakby inny świat (lepszy ma się rozumieć). Na razie nie chcę o nim pisać szczegółowo, bo cała sytuacja jest dość napięta. DAD ma przydomek ‘dom retro’ i kupujemy go od starszej pary, która była w siódmym niebie, że w ich domu będzie mieszkać ‘młoda’ rodzina ;). Teraz oni muszą znaleźć sobie nowe lokum, miejmy nadzieję, że bez właścicieli, którzy muszą sobie znaleźć nowe lokum…. itd. Niestety, w Anglii tak właśnie działa kupno-sprzedaż. To jeden duży ciąg domina i wszystko może się zdarzyć. Wystarczy, że jedna osoba się wycofa czy zmieni zdanie i wszystko runie. Także czekamy, trzymamy kciuki i mam nadzieję, że nasz ‘łańcuszek’ nieruchomości szczęśliwie się dopełni. Teraz to już zadanie dla naszych prawników i notariuszy no i agentów nieruchomości. Prawda jest taka, że każdy ma zapłacone dopiero wtedy, kiedy wszystkie formalności się dopełnią więc wszystkim zaangażowanym w ten proces zależy aby wszystko skończyło się pomyślnie. Jak będziemy mieć szczęście, to może od września będziemy mieszkać w nowym domu. Jeśli nie, to może na Święta. A jak będziemy mieć pecha to będziemy musieli wszystko zaczynać od początku. Czas pokaże. Tylko spokój może nas uratować. To moja mantra na nadchodzące miesiące.