O naszych ciężko pracujących mężach

Kiedy rodzi się dziecko to wiadomo. My kobiety na początku zostajemy w domu a potem to już jakoś tak samo leci. Czasem okazuje się, że trzeba zrezygnować z kariery na rzecz wychowywania rodziny i to mąż przejmuje na siebie obowiązek utrzymania domu. Codziennie rano wychodzi do pracy, wraca wieczorem zmęczony podczas gdy my w domu nic wielkiego nie robimy. Nawet jeżeli po urlopie macierzyńskim/wychowawczym wracamy do pracy to często jest to na pół etatu i to my urywamy się wcześniej gdy dzieci zachorują. No i nie oszukujmy się, nasza praca jest przecież dużo mniej stresująca niż praca męża a zarabiamy głównie ‘na waciki’. To mąż zarabia porządną kasę, to on ma stresujące spotkania, dedlajny a czasem nawet delegacje. 

No właśnie, te delegacje. Nasz biedny mąż musi opuścić kochaną żonę i dzieci oraz ciepłe gniazdko, które mu uwinęła i wyjechać na kilka dni. Takie delegacje to duży stres, ciężka praca i w ogóle level hard. Ale mąż jest dobry, w końcu jest równouprawnienie więc gdy my jedziemy skoro świt do pracy to on w drodze na stację chociaż odwiezie dzieci do przedszkola.

Już w pociągu (na przykład do Londynu) musi siedzieć nad papierami i przygotowywać się do ważnych spotkań…

Potem rajd przez miasto i gorące, zatłoczone metro. Takie konferencje często odbywają się w hotelach gdzieś na ‘końcu świata’ i w mało interesujących miejscach. 

Człowiek cały dzień musi uśmiechać się i gadać z ludźmi, których tylko trochę zna. W dodatku z przywieszonym na szyi identyfikatorem.

Prelekcje i spotkania odbywają się w zamkniętych salach, często bez okien. Po całym dniu człowiek traci poczucie czasu, nie wie czy jest dzień czy noc i czy Trump przypadkiem nie zrzucił już bomby na Koreę Północną. 

Na takich spędach wiadomo, karmią marnie. Kawa z termosu i kanapki z jajkiem i majonezem to wszystko na co można liczyć. 

Po takim dniu człowiek naprawdę czuje się wypluty. Szczególnie, że the Guardian znowu coś głupiego wydrukował i trzeba było firmy bronić. 

Po konferencji ponownie przejażdżka śmierdzącym i dusznym metrem. Najpierw do centrum bo przecież trzeba dzieciom jakiś suwenir z ‘wycieczki’ przywieść. 

No a potem hotel. Wiadomo, nic specjalnego bo firma oszczędza jak się da więc z okna raczej marny widok a i lokalizacja pozostawia wiele do życzenia. 

Biedny, zmęczony mąż musi jeszcze zjeść kolację. Ah to hotelowe jedzenie. Zbytnio wysmażony hamburger i frytki ze starego tłuszczu to wszystko na co można liczyć. A jakaś wieczorna rozrywka? Może ewentualnie jakiś stary film w telewizorze w hotelowym pokoju. 

Noc taka sobie. No ale przynajmniej nie musi wstawać do dzieci, niech sobie odpocznie. Wiadomo, że nawet najlepsze hotelowe łóżko to nie to własne, gdzie dzieciaki non stop wchodzą na głowę. 

Rano na nic nie ma czasu. Szybkie śniadanie w hotelowej restauracji, tak samo marne jak kolacja no ale coś trzeba wrzucić na ząb. Oczywiście śniadanie w asyście ważnych dokumentów. 

Kolejny dzień na konferencji to generalnie powtórka z dnia poprzedniego. Dobrze, że spotkania kończą się trochę wcześniej i małżonek wreszcie dotoczył się do pociągu, który zabierze go do domu. Na szczęście w pociągu jest wi-fi bo trzeba nadrobić 200 maili w służbowej skrzynce. Nasz kochany mąż, zanim doczłapie się do domu to jeszcze jak prawdziwy bohater odbierze dzieci z przedszkola. 

A jak już przekroczy próg domu to my masujemy mu stopy i nalewamy piwka, niech posiedzi na kanapie i niech odpocznie bo miał przecież takie ciężkie dwa dni. 

Nasi mężowie naprawdę ciężko pracują. Jak to dobrze, że od czasu do czasu możemy ich w tym wyręczyć 😉