Uszytki – 14, szydełko i jeszcze coś

Trochę mnie to zaskoczyło ale obecnie nic nie dłubię. Skończyłam kilka fajnych projektów, o których dzisiaj chcę napisać ale nie da się ukryć, że wena jakby mnie opuściła. Moje myśli w bardzo dużym stopniu zajęte są DAD. Co prawda nie mamy jeszcze jasności co i kiedy ale odkąd odwiedziliśmy DAD ponownie jakieś trzy tygodnie temu to cały czas o tym myślę. Wydaje mi się, że chyba wkroczyłam w jakąś fazę ‘tymczasową’ czyli nie zaczynam już nic nowego bo ‘zaraz będziemy się przeprowadzać’. To ‘zaraz’ nie jest jeszcze sprecyzowane ale na tyle blisko, że myślę już głównie o pakowaniu kartonów, wizycie w Ikei i wyprzedawaniu dobytku. Zawartość rękodzieła na blogu ostatnimi czasy się znacząco zwiększyła ale chyba złote czasy się chwilo skończyły. Ale zanim opadnie kurtyna:

Mała Amelia, córka koleżanki z pracy, która urodziła się w 25 tygodniu ‘wyszła’ nareszcie do domu. Oprócz typowych wcześniaczych dolegliwości jest zdrowym dzieckiem i dobrze się rozwija. Tydzień temu wysłałam jej w prezencie kostkę sensoryczną numer 2. 

Ta kostka jest nieco bardziej dziewczęca, choć zrobiona z podobnych materiałków jak kostka numer 1 (klik). Tym razem wkomponowałam bawełnę Tana Lawn z Liberty. Mama Amelii była zachwycona prezentem. To bardzo bogata rodzina, związana z Formułą 1 ale takiej kostki nie można nigdzie kupić ;).  Tak jak pisałam w planach jest jeszcze jedna kostka dla mojego szefa (tzn. jego córki, która ma się urodzić w połowie sierpnia) a ponieważ on planuje miesięczny urlop tacierzyński to przy odrobinie dobrej organizacji kostkę numer 3 będę już szyć w moim buduarze w nowym domu. 

Rekonwalescencja z pewnością przyczyniła się do rozwinięcia moich zdolności szydełkowych. Wróżka zębuszka to chyba moja ulubiona tradycja ‘zachodnia’, która przyjęła się też w Polsce (Walentynki i Halołiny mnie tak nie kręcą). Postanowiłam więc zrobić dziewczynom wróżkę, która zamieszka u nich w pokoju i zajmie się administracją wypadających mleczaków. Wzór pochodzi z tej książki:

 I w oryginale wygląda tak:

A tak wygląda moja realizacja:

Wyszło naprawdę fajnie i z przyjemnością mi się tą wróżkę dłubało. 

A zanim pokażę Wam to ‘coś jeszcze’ to najpierw taka historia. Dawno temu, jak starsza P. była całkiem malutka spotkałam się z Szczecinie z czytelniczką bloga. Nie wiem czy M. jeszcze tu zagląda bo trochę nam się poglądy polityczne rozjechały. W każdym razie M. zrobiła dla starszej P. śliczne filcowe literki z jej imieniem i owcą. Powiedziała mi ‘Ktoś kiedyś zrobił taki prezent mojej córce’. Literki są naprawdę śliczne i wiszą oprawione na ścianie w ich pokoju. Potem było mi trochę smutno, że młodsza P. nie ma takich literek i moja mama znalazła kogoś w Świnoujściu kto takie literki wykonał dla niej na zamówienie i teraz mamy komplet. 

Nasz przygoda z przedszkolem dobiega końca. Młodsza P. od września idzie do szkoły! Będę za nim tęsknić bo przedszkole jest super i bardzo zżyliśmy się zarówno z opiekunkami jak i szefostwem. Chciałam im zrobić jakiś pożegnalny prezent i padło na… filcowe literki. W naszym przedszkolu zachodzą zmiany i pokoje dla dzieci od nowego roku mają się nazywać inaczej. Teraz są to ‘Gwiazdki’ i ‘Komety’ a będą ‘Niedźwiedzie’ i ‘Niedźwiadki’.  Ktoś kiedyś zrobił takie literki dla mojej córki, postanowiłam podać to dalej:

Fajne prawda? Jestem nimi totalnie oczarowana. Wzór na literki kupiłam tutaj (klik) ale szablony powiększyłam razy 1.5 (literki i tak są dość małe) a filc kupiłam tutaj (klik). To jest bardzo wdzięczny projekt bo wszystko robi się ręcznie, nie trzeba mieć dużo miejsca, nie trzeba maszyny ani innego specjalistycznego sprzętu. Fajnie się to dziubie przed telewizorem. Po skończeniu okazało się, że mam całkiem sporo muliny i nie za bardzo mam jak ją przechowywać więc na Amazonie zakupiłam takie chińskie pudełko:

Pudełko jest bardzo przeciętnej jakości ale ‘nawijki’ są całkiem solidne, zrobione z grubego plastiku. Pudełko spełnia swoją rolę. No i jak widać zaczęłam przygodę z haftem :). Nie wiem czy pamiętacie ale moja ś.p. babcia (mama mamy) haftowała piękne obrusy haftem weneckim. Pamiętam, że mulinę kupowała na pudełka. Poczułam się jakoś tak bliżej mojej babci kiedy szłam do sklepu kupować mulinę. Gdyby żyła, na pewno pokazałaby mi kilka trików. Tak sobie pomyślałam, że wszystko to czego się nauczyłam (na drutach, na szydełku, na maszynie, z lukrem itd.) nauczyłam się zupełnie sama. Nigdy nie miałam okazji do międzypokoleniowej wymiany doświadczeń choć rękodzielnicze geny mam bezapelacyjnie po babci Sławci właśnie. Trochę mi smutno z tego powodu. 

Miłego tygodnia! 

p.s. Jeśli ktoś nie zauważył, to w zeszły piątek opublikowałam dodatkowy wpis.