Wojna z trzema schodami dalej aktualna

W poniedziałek spotkałam się na wózkowy spacer z moją koleżanką z liceum. Ona jeszcze niedawno mieszkała w Anglii, po urodzeniu dziecka przyjechała do Polski. Jest jeszcze na urlopie macierzyńskim ale wiadomo już, że do pracy i do Anglii nie wraca. Podjęła decyzję, że wraz z mężem (który właśnie znalazł tutaj pracę) zostają. To podobno popularna decyzja wśród Polskich par na emigracji. Kiedy rodzi się dziecko, zaczyna brakować bliskości rodziny i babć. Polki, które wyszły za autochtonów mają przynajmniej połowę rodziny gdzieś pod ręką.

Doszłyśmy z tymi wózkami na plażę do Beach Baru Hampton i sącząc virgin mojito tak sobie pomyślałam, że trochę jej zazdroszczę tego powrotu. Do wczoraj, kiedy to wybrałam się do Urzędu Miasta aby załatwić formalności związane z młodszą P. (akt urodzenia, PESEL, dowód, paszport itd.). No ale od początku.

Zdjęciu w celu ilustracyjnym, że można wózkiem wjechać na plażę 🙂

Jesteśmy tu już ponad trzy tygodnie. W głowie mam już mapę mojego miasta gdzie mogę wejść z wózkiem. Mam bardzo krótką listę miejsc gdzie wdrapię się z Kolubryną. Apteka koło domu, kilka sklepów w Galerii Corso (w tym Rossman i Grycan), jedna kawiarnia koło promów i od biedy Coccodrillo. Aha no i jeszcze Lidl jest spoko. Kolubryna to zdecydowanie wózek na spacery ale po otwartych przestrzeniach. Chodzimy więc na plażę, do parku, na place zabaw itd. Zakupy i miasto opylam Pszczółką w czasie gdy starsza P. jest w przedszkolu. (Tutaj przypomnę, że Kolubryna choć artyleria ciężka to jest przecież tylko parę centymetrów szersza od standardowego wózka).

No właśnie, jeśli wybieram się w drogę z Pszczółką (tu przypominam znacznie węższą od standardowego wózka) to lista dostępnych mi miejsc nieco się wydłuża. Wejdę do Hebe, Pepco i Kika. Stoi otworem więcej sklepów spożywczych ale i tak nie jest idealnie. Poszłam raz do Kauflandu, niby duży supermarket ale wszędzie nastawiane tyle różnych zgrzewek, że bardzo trudno było mi się poruszać a przecież Pszczółka to malutki wózek. W Biedronce barierka przy wejściu, wózka nie przepchnę. W Inter Marche automatyczne drzwi otwierają się tylko do połowy, ledwo się przepchnęłam. Podobnie w Jysk, już tam z wózkiem drugi raz nie wejdę. Nie mogę wejść na pocztę bo wysokie schody, nie wejdę do jedynego w mieście rybnego bo mają trzy schodki i drzwi, które otwierają się na zewnątrz. Masakra! Nawet jakbym wzięła Pszczółkę pod pachę to i tak tam nie wejdę.

Każde załatwianie spraw na mieście to ekwilibrystyka, dzisiaj jadę Kolubryną to kupię coś w warzywniaku, jutro Pszczółką to kupię babci ten krem, w jedynej aptece gdzieś na końcu miasta. A słodkie bułki, te dobre u tego wyjątkowego piekarza to w czwartki, bo wtedy wrzucam młodszą P. do nosidła. I wcale nie przesadzam.

No a wczoraj wybrałam się do Urzędu Miasta. Pierwszy przystanek to USC, potrzebny mi Polski akt urodzenia. Otóż jakiś czas temu przeniesiono go do innego budynku, chyba dlatego, że urządzono tam też nową salę ślubów. Wchodzę a tam… schody i nie ma windy.

Ale spoko. Na drzwiach do budynku widnieje taka oto informacja:

Bez paniki więc. Dzwonię! Raz, drugi ale nikt nie odpowiada. Myślę sobie, może akurat są zajęte. Wchodzę więc, biorę Pszczółkę pod pachę i jakoś wchodzimy po schodach. USC jest na szczęście na pierwszym piętrze (inne urzędy znajdują się wyżej). Poza tym powiedzmy sobie szczerze, jestem fit mama, nie miałam cesarki, wózek mam lekki, zakupów brak a dziecko jeszcze małe to i jakoś dałam radę.

Wchodzę, okazuje się, że nikogo nie ma. W biurze siedzą dwie panie i najwyraźniej pykają w Wiedźmina bo nic się nie dzieje. Mówię grzecznie, że dzwoniłam. Na to jedna z wyrzutem, że domofon to jest zamontowany w poczekalni (poczekalnia jest po drugiej stronie korytarza a od biura dzielą ją dwie pary drzwi) i one go w związku z tym nie odbierają. O! Krótka piłka.

Oto domofon: