Grzech Zaniechania

Dzisiaj jest tzw. niebieski poniedziałek, uznawany za najbardziej depresyjny dzień w roku. Celowo opublikowałam ten wpis dzisiaj, na przekór poniedziałkowej aurze. O co chodzi? O noworoczne postanowienia oczywiście 🙂 

Nie pisałam Wam tego chyba jeszcze ale… lubię Anię Muchę. Nie, nie jestem psychofanką i nawet nie obserwuję jej na Instagramie ale ją lubię. Nie działa na mnie jak płachta na byka tak jak inne celebrytki, które tylko świecą tyłkiem na zdjęciach i reklamują jakieś pierdoły. Niby Ania też tak ma, ale mimo tego czuję do niej sympatię. 

Dawno, dawno temu czytałam z nią wywiad i ten wywiad utknął mi w pamięci. Otóż był taki czas w życiu Ani Muchy, że jej się trochę przestało układać. Związek z Kubą Wojewódzkim się rozpadł, przytyła no i była ta słynna wpadka z jej interpretacją konferansjerki na festiwalu filmowym w Gdyni. Ania Mucha zniknęła, zaszyła się w Nowym Jorku studiując aktorstwo w szkole Lee Strasberga. 

A potem Ania Mucha wróciła i udzieliła tego wywiadu właśnie. W rozmowie z dziennikarką ‘Gali’ powiedziała, że popełniła grzech zaniechania na własnym życiu. Ten wywiad był częścią jej strategii na powrót do kraju i przypomnienie się widzom. Dość powiedzieć, że dziewczyna wymyśliła siebie na nowo, oczywiście z sukcesem. 

I wiecie co? Jakieś pół roku temu uświadomiłam sobie, że ja też popełniłam grzech zaniechania. Popełniłam grzech zaniechania w stosunku do mojej kariery zawodowej. Jestem osobą bardzo zorganizowaną ale nigdy niczego nie planowałam długofalowo. Mam koleżankę, która obiera sobie cele na każdy rok. Na przykład, w tym roku dostanę awans a potem zajdę w ciążę (i tak zrobiła!). Ja nigdy tak nie planowałam, to co się działo w moim życiu było zawsze dość organiczne, na zasadzie ‘no to czas kupić dom’, ‘czas na dziecko’, ‘czuję, że chcę robić doktorat’. Cel? Od dziecka mam ten sam: mieć fajną pracę, zarabiać fajne pieniądze i mieć dzięki temu fajne życie. Moi rodzice zawsze pracowali z pasją i zawsze chciałam dla siebie tego samego. Nie ważne co, ważne aby z uśmiechem wstawać rano w, nomen omen, poniedziałek. Tylko, jak masz już fajną pracę, fajny dom i Teslę w garażu to co wtedy?

Dotarło do mnie, że już dawno temu przestałam się rozwijać zawodowo. Kasa się zgadza, pracę bardzo lubię, jest ciekawa i zróżnicowana więc uśpiło to moją czujność. Wiedziałam, że czas kiedy kobieta rodzi dziecko jest krytyczny w jej karierze, że łatwo wtedy wypaść z rynku a wrócić trudno. Pilnowałam, aby mnie to nie spotkało. Ale posiadanie rodziny też nie jest dobre dla kariery. Co prawda nie miałam problemu z ciągłym siedzeniem na chorobowym z dzieckiem ale zrobiłam się wygodna. Nie wyrywałam się za bardzo do niczego nowego, bo etat w domu był wymagający. Ceniłam sobie, że mam spokojną pracę. Mój rozwój przerzuciłam na hobby, w ciągu ostatnich kilku lat naprawdę rozwinęłam wiele umiejętności. Problem w tym, że nie tych związanych z karierą zawodową. 

Obecnie jako rodzina jesteśmy w fajnym momencie. Małe Pimposhki są już w szkole, młodsza ma sześć lat i po raz pierwszy po świątecznym urlopie nie byłam zdesperowana aby wróciły już do placówki. Można się wreszcie z nimi dogadać, fascynuje mnie ich ciekawość świata i generalnie lubię spędzać z nimi czas (co dla mnie nie zawsze było takie oczywiste). Zamieszkaliśmy już w naszym docelowym domu i choć w planach są większe remonty to nie wydarzą się w najbliższym czasie. Wiem, że mam teraz parę spokojnych lat zanim dziecięcia wejdą w okres pokwitania a ja w okres przekwitania i etat w domu znów będzie ciężki. Uważam, że jest to idealny czas na to, aby reanimować moją karierę zawodową. I nie, nie zakładam TikToka. 

Pół roku temu aplikowałam do LSE, pracę dostałam ale nie dogadaliśmy się w kwestii finansowej. Wszystko opisałam tutaj:

Jesienią aplikowałam o inną pozycję, tym razem w Oxfordzie. Po raz pierwszy znalazłam ofertę pracy, która mnie zainteresowała, a która była ‘oczko wyżej’ ale była to też dość spekulacyjna aplikacja (wiedziałam, że szanse mam raczej niskie a mój sukces zależał głównie od niskiego poziomu innych kandydatów). Niestety, nie zostałam nawet zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną (poziom innych kandydatów okazał się wysoki). Zagrałam jednak kartą ‘wewnętrznego kandydata’ i umówiłam się na kawę z moją niedoszłą szefową (której wcześniej w ogóle nie znałam). Oh! Zakochałam się! Zdecydowanie mogłabym z nią grzeszyć za plecami mojego szefa. Nazwijmy ją Tessa, była absolutnie cudownym połączeniem Szkotki i Włoszki, ten włoski styl ze szkockim sercem. Ojeju! Dzięki niej uświadomiłam sobie, że jakoś niechcący utknęłam w dziale dla ‘emerytów’. Wielu moich kolegów (których bardzo, bardzo lubię) podobnie jak ja poczuła się wygodnie i pewnie i osiadła na laurach. Nasz szef również. Dołączył do nas z Londynu, szukając pracy mniej stresującej, kupił domek z kamienia na oksfordzkiej wsi i zajął się robieniem dzieci. Rozmowa z Tessą dała mi kopa, którego potrzebowałam aby zacząć knuć. 

Ten rok będzie rokiem, w którym reanimuję moją karierę. Jeszcze nie wiem jak to będzie wyglądać. Być może odejdę z Oxfordu, być może będzie to jakiś tymczasowy poziomy awans na uniwersytecie, może zostanę w obecnej pracy ale rzucę się w wir szkoleń i treningów, a może zacznę aktywnie szukać dodatkowych zleceń. Zamienię Instagram na Twittera, założę sobie wreszcie konto na LinkedIn, otworzę oczy i uszy i zobaczymy gdzie mnie to zaprowadzi. Czas na zmiany. 

W tym tygodniu byłam pochłonięta mocno pewną sprawą i przez to nie zaangażowałam się w dyskusję pod poprzednim wpisem tak jak planowałam. Dajcie mi troszkę więcej czasu, obiecuję, że odpowiem na wszystkie komentarze. 

Dodałam przycisk z lajkiem. Można go nacisnąć i dać mi znać, że ‘jestem’, ‘przeczytałam’, ‘dobra robota’, ‘fajnie, że jesteś’, ‘doceniam to, że piszesz’. Dla mnie jest to znak, że ktoś tam po tej drugiej stronie jest i czyta. Umawiamy się, że naciśnięcie tego przycisku nie oznacza, że koniecznie zgadzacie się z treścią wpisu, ok?